ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ
ΠΡΟΤΑΣΗ
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟY ΔΡΑΣΗΣ
ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 2010-2013
Α. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Δεν είναι δυνατόν
(ούτε σκόπιμο) να επιχειρηθεί απολογισμός του έργου του συλλόγου την τελευταία
τετραετία, χωρίς μια αδρή περιγραφή του
πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετείται.
Το χρονικό
διάστημα που πέρασε, από τις τελευταίες εκλογές του σωματείου μέχρι σήμερα,
χαρακτηρίζεται από την αγριότερη επίθεση των δυνάμεων του πλούτου στις δυνάμεις
της εργασίας, με απλά λόγια από την κήρυξη
ενός ανελέητου ανοιχτού πολέμου αυτών, που κατέχουν χρήμα και εξουσία ενάντια σε
αυτούς, που παράγουν με την εργασία τους τον πλούτο, χωρίς να τον κατέχουν. Η παγκόσμια
καπιταλιστική κρίση, η οποία εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, συνεχίζεται δημιουργώντας συνεχώς νέα επεισόδια. Σ΄ όλο τον κόσμο κυριαρχεί η πολιτική της λιτότητας, των
ιδιωτικοποιήσεων και της πρωτοκαθεδρίας του κεφαλαίου (ειδικά του τραπεζικού). Στην
Ελλάδα η πολιτική των μνημονίων υποτίθεται πως προσπαθεί να διασώσει τη χώρα
από τη χρεωκοπία. Ωστόσο, παρά το περίφημο success story, τα οικονομικά μεγέθη
(μέγεθος χρέους τόσο απόλυτα όσο και σχετικά ως προς το ΑΕΠ, δημόσια έσοδα,
ποσοστό ανεργίας, δείκτης βιομηχανικής παραγωγής κλπ.) επιδεινώνονται διαρκώς.
Αποδεικνύεται έτσι ότι η μνημονιακή πολιτική είναι «αποτυχημένη» για την
αντιμετώπιση του χρέους και ότι ο πραγματικός της στόχος είναι η υποχώρηση των εργατικών -
λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Πράγματι, οι εργαζόμενοι μέχρι στιγμής
φαίνεται να χάνουν τα περισσότερα από αυτά που είχαν κερδίσει σε προηγούμενες
ιστορικές στιγμές: μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα που κατακτήθηκαν με
αιματηρούς αγώνες αιώνων (όπως το 8ωρο και το 40ωρο). Η παντοδυναμία των
εχόντων με τη φανερή βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την όλο και πιο
γενικευμένη καταστολή έχει οδηγήσει σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων στην
ηττοπάθεια, την απελπισία και τον ατομισμό, ενώ ένα μικρό - αλλά όχι ευκαταφρόνητο- κομμάτι, εντελώς εγκλωβισμένο στα γρανάζια του κοινωνικού αυτοματισμού, φτάνει να
ταυτίζεται με νεοναζιστικές ιδέες.
Στην κατάσταση
αυτή οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (ιδιαίτερα οι δευτεροβάθμιες και η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ) κυριαρχούμενες από
πολιτικές δυνάμεις, που στήριξαν και στηρίζουν τα κόμματα των μνημονίων και του
νεοφιλελευθερισμού με ή χωρίς μανδύα, αντί
να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων με μοναδικό γνώμονα την
αποτελεσματικότητα και τη συνέχεια, συνειδητά και μελετημένα αποδυναμώνουν τις όποιες αντιστάσεις,
προκηρύσσοντας πολλαπλές μονοήμερες απεργίες, όταν όλοι αναγνωρίζουν ως μόνη δυνατότητα στοιχειώδους αλλά
αποτελεσματικής αντίστασης την γενική πολιτική απεργία διαρκείας με
κυρίαρχο αίτημα την παραίτηση των μνημονιακών κυβερνήσεων και την κατάργηση
όλων των μνημονίων και των νόμων που έχουν μέχρι σήμερα ψηφισθεί.
Το σωματείο μας την περίοδο που
πέρασε βρέθηκε όπως ήταν αναμενόμενο στο
μάτι του κυκλώνα και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους: